USTAVNI SUD

KI69/20, Podnosilac zahteva: Gjergj Nikolla, ocena ustavnosti presude Apelacionog suda AC. br. 1461/15 od 14. februara 2020. godine

KI69/20, rešenje o neprihvatljivosti od 10. februara 2021. godine, objavljeno 24.februara 2021.godine

Ključne reči: individualni zahtev, parnični postupak, očigledno neosnovan zahtev, neprihvatljiv zahtev  

Podnosilac zahteva osporava presudu [AC. br. 1461/15] Apelacionog suda od 14. februara 2020. godine u vezi sa presudom [C. br. 143/14] Osnovnog suda u Đakovici od 19. februara 2015. godine.

Okolnosti slučaja uključuju građanski spor koji je povezan sa krađom motornog vozila podnosioca zahteva na parkiralištu opštine Đakovica, čiji radnik je bio N.B. Podnosilac zahteva je podneo tužbu radi naknade štete i tužio opštinu Đakovica i lice N.B. Poslednje pomenuti je u vezi sa istom stvari, 2003. godine. godine, oglašen krivim za krivično delo nesavesno obavljanje radne obaveze propisano Krivičnim zakonikom Kosova. Takođe, 2012. godine, u parničnom postupku, Osnovni sud je relevantnom presudom odlučio da opština Đakovica i N.B. moraju solidarno isplatiti naknadu podnosiocu zahteva. Ova presuda je međutim vraćena na ponovno odlučivanje od strane Apelacionog suda. U postupku ponovnog odlučivanja, Osnovni sud je oslobodio opštinu Đakovica od ove obaveze i utvrdio da je lice N.B. odgovorno za naknadu štete. Postupajući po odgovarajućim žalbama, Apelacioni sud je oslobodio od ove obaveze i lice N.B. i kao rezultat toga odbio sve navode podnosioca zahteva. Podnosilac zahteva pred Sudom osporava utvrđenja Apelacionog suda i navodi povredu (i) člana 31. [Pravo na pravično i nepristrasno suđenje] Ustava u vezi sa članom 6. (Pravo na pravično suđenje) Evropske konvencije o ljudskim pravima, stavljajući naglasak na pogrešno tumačenje člana 154. Zakona o obligacionim odnosima iz 1978. godine i člana 14. Zakona br. 03/L-006 o parničnom postupku, navodeći da “nema uopšte smisla obrazloženje drugostepenog suda, da nijedan od tuženih ne snosi pravnu odgovornost za prouzrokovanje štete”; i (ii) članova 3. [Jednakost pred zakonom], 32. [Pravo na pravno sredstvo] i 46. [Zaštita imovine] Ustava.

Prilikom razmatranja navoda podnosioca zahteva, Sud je primenio standarde ustanovljene njegovom sudskom praksom i sudskom praksom Evropskog suda za ljudska prava i u vezi sa navodima podnosioca zahteva (i) o povredi člana 31. Ustava u vezi sa članom 6. Evropske konvencije o ljudskim pravima, koji se u suštini odnose na pogrešno tumačenje važećeg zakona, naglasio da isti predstavljaju navode koji spadaju u kategoriju „četvrte instance“ i kao takvi predstavljaju navode na nivou „zakonitosti“ i nisu argumentovani na nivou „ustavnosti„, pored toga, po oceni Suda, Apelacioni sud je u okolnostima konkretnog slučaja ispitao i obrazložio navode podnosioca zahteva, uključujući i one koji se odnose na pogrešno tumačenje odredaba važećeg zakona i da se ne ispostavlja da su postupci pred Apelacionim sudom, u celini gledano, bili nepravični ili proizvoljni; dok je u odnosu na navode podnosioca zahteva (ii) o povredi članova 3, 32. i 46. Ustava, Sud naglasio da isti predstavljaju “nepotkrepljene ili neobrazložene navode” jer podnosilac zahteva, osim pozivanja na gore navedene članove Ustava, nije jasno i adekvatno obrazložio kako su ovi članovi mogli biti povređeni osporenom presudom Apelacionog suda.

Kao rezultat toga, zahtev podnosioca je proglašen neprihvatljivim kao očigledno neosnovan na ustavnim osnovama, kao što je utvrđeno članom 113.7 Ustava i dalje precizirano pravilom 39 (2) Poslovnika.