USTAVNI SUD

KI181/21, Podnosilac:  Bajram Badivuku, Ocena ustavnosti presude [Rev. br. 117/2021] Vrhovnog suda od 30. avgusta 2021. godine

KI181/21, Rešenje o neprihvatljivosti od 13. decembra 2022. godine, objavljeno dana 11.  januara 2023. godine

Ključne reči: individualni zahtev, očigledno neosnovan, nepotkrepljeni navodi.

Podnosiocu zahteva je majka poklonila imovinu ugovorom [Ov. br. 2015/97] od 26. decembra 1997. godine i ta imovina je i dalje ostala imovina upisana na ime majke podnosioca zahteva.  U međuvremenu, 2001. godine, podnosilac zahteva je prodao svoju imovinu iz gore navedenog ugovora licu N.P. i u nemogućnosti da mu formalno prenese pravo svojine, majka podnosioca zahteva H.B., je ugovorom o poklonu [Vr. br. 3043/10] od 21. decembra 2010. godine poklonila svojoj ćerki M.B.P. katastarsku parcelu [P-70202016-00715-6], dok je kasnije poslednje navedena tu imovinu preko ugovora o kupoprodaji nepokretnosti [Vr. br. 423/13] od 26. marta 2013. godine prenela u vlasništvo licu N.P. Podnosilac zahteva je 2011. godine podneo tužbu Osnovnom sudu, tražeći poništenje ugovora o poklonu [Vr. br. 3043/10] od 21. decembra 2010. godine i ugovora o prometu nepokretnosti [Vr. br. 423/13] od 26. marta 2013. godine i da mu se imovina podeljena ugovorom [Ov. br. 2015/97] od 26. decembra 1997. godine upiše u katastarske knjige. Osnovni sud je u odgovoru na navode podnosioca zahteva utvrdio da su ugovor od 21. decembra 2010. godine i ugovor o prometu nepokretnosti [Vr. br. 423/13] od 26. marta 2013. godine zakonski važeći i da podnosilac zahteva ne može da zahteva pravo svojine na traženoj nepokretnosti, jer ju je 2001. godine neformalnim ugovorom prodao N.P.-u, koji na osnovu dokaza proizilazi da je legitimni vlasnik. Nakon žalbe, Apelacioni sud i Vrhovni sud su potvrdili zaključke Osnovnog suda, ističući da osporeni ugovori nisu u suprotnosti sa zakonskim odredbama, odnosno sa članom 103. i članom 111 starog ZOO-a ili sa članovima 89 i 97 novog ZOO-a.  Podnosilac zahteva pred Sudom osporava ove ocene redovnih sudova, navodeći povredu svojih ustavnih prava, odnosno povredu članova 23, 36, 46. i 54. Ustava. Glavni navod podnosioca zahteva se u suštini odnosi na povredu imovinskih prava sa obrazloženjem da su mu redovni sudovi svojim odlukama, odbijajući zahtev podnosioca za poništenje ugovora o poklonu [Vr. br. 3043/10] od 21. decembra 2010. godine i ugovora o prometu nepokretnosti [Vr. br. 423/13] od 26. marta 2013. godine, povredili imovinska prava na imovinu koja mu pripada iz očeve zaostavštine, odnosno tim aktima mu je onemogućeno da na svoje ime upiše imovinu koja mu je pripala na osnovu ugovora [Ov. br. 2015/97] od 26. decembra 1997. godine.

Sud je utvrdio da su redovni sudovi, u okolnostima konkretnog slučaja, razmotrili i obrazložili navode podnosioca zahteva. Isti su se bavili suštinskim navodima podnosioca zahteva i razjasnili da su (i) ugovor o poklonu [Vr. br. 3043/10] od 21. decembra 2010. godine i ugovor o prometu nepokretnosti [Vr. br. 423/13] od 26. marta 2013. godine pravno valjani u smislu člana 103. i 111. Zakona o obligacionim odnosima od 30. marta 1978. godine i člana 89. i 97. Zakona br. 04/L-077 o obligacionim odnosima od 19. juna 2012. godine; (ii) podnosilac zahteva je svoju imovinu koju je dobio ugovorom [Ov. br. 2015/97] od 26. decembra 1997. godine neformalno prodao licu N.P., od kojeg je dobio prodajnu cenu; i da (iii) podnosilac zahteva nije dokazao način sticanja svojine na spornoj imovini pošto se na osnovu vlasničkog lista ispostavlja da nije legitimni vlasnik nepokretnosti, jer je nije upisao u katastarske knjige.

Sud je utvrdio da navod podnosioca zahteva o povredi člana 46. Ustava treba da se odbije kao očigledno neosnovan, a ostali navodi spadaju u treću kategoriju (iii), podkategorija (a) “nepotkrepljenih ili neobrazloženih” navoda, stoga, kao takvi, isti se moraju proglasiti očigledno neosnovanim na ustavnim osnovama, u skladu sa pravilom 39 (2) Poslovnika o radu.